เล่าสู่กันฟัง

พอดีได้ไปอ่านเจอบางบทความเข้าค่ะ เลยเกิดอาการจิตตกเล็กน้อย ( นิดเดียวจริง ๆ ค่ะ ) เลยอยากจะเขียนถึงความรู้สึกบางอย่างให้เพื่อนฟัง

ความตั้งใจแรกที่อยากจะเขียนเล่าเรื่องราวผ่านบล็อก สืบเนื่องมาจากการตามอ่านเรื่องราวผ่านไดฯ ของเพื่อนๆหลายๆ คนในเวปเลสล่า

อ่านมานานร่วมปีจนรู้สึกเหมือนสนิทกัน ( คิดเอาเอง ) สนิทอยู่ฝ่ายเดียวแบบที่ไม่มีใครรู้จักเรา 555
มาวันนึงรู้สึกว่าเอ๊ะ ทำไมเด๋วนี้ขี้ลืมบ่อยเกิ๊น ( เริ่มแก่ไงค๊า ) เลยเกรงว่าสักวันนึงเรื่องราวดีดี บางเหตุการณ์ในชีวิต จะต้องเลือนไปตามสังขารเป็นแน่แท้ ไม่อยากให้ความตั้งใจของคนที่หวังดีและรักเรา ต้องสูญหายไปพร้อมกาลเวลา

บางครั้งอดีต มันดูมีค่าตรงที่เวลาเรานึกย้อนกลับไป แล้วยังจำความรู้สึกและรายละเอียดเหล่านั้นได้อย่างชัดเจน

คิดได้ดังนั้น เลยอยากเขียนเรื่องราวของตัวเองเก็บไว้บ้าง โดยเริ่มจากวันเกิดที่ผ่านมา


หลายๆ เรื่องที่เขียน แค่อยาก "แบ่งปัน" ให้เพื่อน ๆได้รับรู้
เหมือนเวลาเราเจอเรื่องอะไรมา เราก็อยากเล่าให้เพื่อนฟัง รู้สึกเหมือนคนในบล็อกนี้ก็คือเพื่อน แม้อาจจะไม่เคยเจอกัน แต่ก็เชื่อในมิตรภาพออนไลน์ค่ะ เคยมีโอกาสได้เพื่อนจากเวปอยู่หลายคน ตั้งแต่สมัยเวป อัญจารี เลยนะคะ ( รู้จักกันมั้ยอ่ะ )
เวปเลสล่าเองนี่ก็หลายคนอยู่ แล้วก็โชคดีที่ทุกคนที่ได้รู้จัก เป็นเพื่อนที่ดีค่ะ จริงใจ จนทุกวันนี้ก็ยังมีที่ติดต่อกันอยู่


ทุกครั้งที่เขียนแล้วมีคนแสดงความคิดเห็น ดีใจมากมายค่ะ เหมือนเราเล่าอะไรให้เพื่อนฟัง แล้วเพื่อนมีfeedback กลับมา
ทุกครั้งก่อนเขียนเรื่องใหม่ จะต้องย้อนกลับไปตอบแทบทุกความคิดเห็นเท่าที่เป็นไปได้ค่ะ ( แม้ว่าเพื่อนอาจจะเม้นท์แบบไม่ต้องการคำตอบก็ตาม )


ขออนุญาตออกตัวว่าไม่ได้มีเจตนาจะอวด ( เพราะไม่มีอะไรให้อวด ) หรืออ้างว่าอยู่เมืองนอกแต่อย่างใดเลย ประโยคที่ว่า "ใครว่าอยู่เมืองนอกสบาย" ยังใช้ได้จนทุกวันนี้ค่ะ

ยังมีชีวิตที่ ต้องสู้ ดิ้นรน กันอยู่ในทุก ๆวัน คนไทยหลาย ๆคนที่นี่ แค่มีโอกาสให้ได้ตัดสินใจเปลี่ยนการดำรงชีวิตแบบเดิม ๆ มาสู่ที่ใหม่ ๆ เท่านั้นเอง ไว้มีโอกาสก็อยากจะเขียนถึงที่มาที่ไปของเราเอง ที่ทำให้ได้มาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองในวันนี้ ( จะได้เก็บไว้อ่านเองตอนแก่ )


ชีวิตที่นี่ถือเป็นกำไรก็ว่าได้ หากเราคิดบวก จะว่าเลวร้ายก็ไม่ถึงขนาดน๊าน แค่ความไม่คุ้นเคย ( ก็มันไม่ใช่บ้านเรา ) ประสบการณ์ที่นี่ยังมีอีกมากมายค่ะ ไว้จะทยอยเขียนเรื่อย ๆ ( เคยถามมั้ยว่าใครอยากรู้ )


กิจกรรมที่จะได้มาซึ่งความสุข สนุกสนาน หาได้น้อยเหลือเกินค่ะจากที่นี่ ( อันนี้เป็นความรู้สึกของเราและเพื่อนพ้องใกล้ตัวเท่านั้นนะคะ )
ไม่มีที่ไหนวาไรตี้ด้านเอนเตอร์เทรนเท่าเมืองไทยอีกแล้วค่ะ สถานที่ให้ความบันเทิงเริงใจมีอยู่ทุกมุมเมือง
ห้างที่นี่ ปกติ 5-6โมงเย็นก็เงียบเชียบ ปิดกันหมด ยกเว้นวันพฤหัสบดีที่เป็นวันเงินออก เปิดถึงสามทุ่ม
กิจกรรมของพวกหัวทองมีแค่ ไปผับ อาบแดดตามbeach ไปบาร์บีคิวตาม park
ไม่มีสะพานพุทธ สวนลุมไนท์ฯ จตุจักร ตลาดเปิดท้าย ให้เดินชิล ๆ
ฝรั่งถึงได้ชอบไปเที่ยวเมืองไทย


ทางออกจากการทำงานหนัก ก็มีอยู่แค่ไม่กี่ทาง ไม่กิน ก็เที่ยว แล้วก็ซื้อดีวีดีไทยมาดูแก้เซ็ง จะได้คุยกะเพื่อนที่เมืองไทยรู้เรื่อง
( มาอยู่ที่นี่ ได้ดูรายการทีวีไทยเยอะกว่าอยู่เมืองไทยอีกหน่ะ เพราะอยู่เมืองไทยมีกิจกรรมอื่นน่าสนใจกว่าดูทีวี )


คนไทยหลายคนที่นี่ เลือกที่จะมาทำงานเพื่อเก็บเงิน เก็บ ๆๆๆๆ ไม่ค่อยใช้ ไม่ค่อยเที่ยว ไม่ค่อยกิน
คู่เราเคยพยายามทำกันอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ ตกลงกันไว้ดิบดีว่าจะควบคุมการเงิน กินนอกบ้านให้น้อยลง เที่ยวให้น้อยลง เก็บเงินให้ได้เยอะ ๆ จะได้กลับบ้านกัน แต่ life style แต่ละคนไม่เหมือนกันค่ะ ทำได้อยู่แค่แป๊บเดียวจริง ๆ
พอทำงานเหนื่อย เราก็อยากจะกินอะไรดีดี อร่อย ๆ หรือได้ไปเที่ยวพักผ่อนหย่อนใจ ให้มีแรงกลับมาสู้งานต่อ แล้วด้วยความที่ตัวเองเป็นคนหลายอารมณ์ บางวันก็คิดอยากจะมุ่งมั่นเก็บตังค์แล้วกลับไปหาอะไรทำเล็ก ๆ เป็นของเราเอง เพราะด้วยวัยขนาดนี้กันแล้ว ไปเดินสมัครงานคงไม่มีใครรับแล้วล่ะ เด็กจบใหม่ไฟแรงเกลื่อนเมือง


แต่บางวันมันก็คิดแค่ว่า ชีวิตก็แค่นี้ จะดิ้นรนอะไรกันนักหนา จะตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เอาแค่วันนี้มีความสุข ได้อยู่กับคนที่รัก มีข้าวกิน มีเงินพอใช้จ่ายนู้นนี่ มีตังค์หาหมอ ชีวิตก็ยังสุขสบายดี


ชีวิตก็เลยวนไปวนมา ออกแนว กลับไม่ได้ ไปไม่ถึง ซะอย่างงั้น




ขอบคุณเพื่อน ๆที่ติดตามและรับฟังค่ะ

แอบหวังเล็ก ๆ ว่าจะได้รับมิตรภาพที่ดีดี ผ่านบล็อกนี้ เหมือนอย่างที่ผ่านมา

Friday 20 Feb 2009