อายอยู่นะ

วันนี้ มาว่ากันด้วยเรื่องของภาษาปะกิดกันค่ะ

Story 1 เหตุเกิดเมื่อตอนมาที่นี่ใหม่ ๆ



เราไปกิน pie ที่ wooloomooloo ( มันอ่านว่า วูลูมูลู่ ) กันค่ะ เป็นอีกที่นึงที่เขาว่าถ้ามา
ซิดนีย์แล้วไม่ได้มากินเหมือนมาไม่ถึง ( ไม่รู้เขานี่ใครนะ เดือดร้อนนะนี่ ต้องตามมากิน )


เราเลือก beef pie มาอันนึง กัดไปคำนึง อืมม รสชาติไม่ค่อยถูกปาก ถ้าได้ซอสมะเขือเทศสักหน่อยคงดี
ว่าแล้วก็เดินไปหาคนขายหนุ่มหัวทองหน้าตาดี


ต้า : Excuse me, Can I get some potato sauce please.


คนขาย : ( ทำหน้างง ๆ ) What would you like?


ต้า : Can I get some potato sauce please. ( ยังไม่รู้สึกตัว )


คนขาย : ยิ้ม ๆ + งง ๆ (คงคิดในใจว่า "ซอสมัน" เนี่ยนะ)


ต้า : ( สมองเริ่มประมวลผล ต่อมโง่หยุดทำงานชั่วขณะ แล้วก็เริ่มคิดได้ )


เอ่อ... Sorry, Can I get some tomato sauce please. T T".
เกือบไม่ได้กินแล้วเรา





Story 2 เหตุเกิดเมื่อเดือนที่ผ่านมา


กำลังไปทำงานกันค่ะ นั่งรถไฟจาก Town hall station ไปลงที่ North station
ช่วงที่เราเดินออกจากช่องเสียบตั๋ว เสียบไปแล้วเครื่องมันดันไม่คืน กลืนตั๋วไปเลย ของเราเป็นตั๋วweek เลยเดินไปบอกเจ้าหน้าที่ให้มาเอาออกให้หน่อย
ขณะที่เจ้าหน้าที่กำลังเปิดเครื่องเพื่อเอาตั๋วออกมา


เจ้าหน้าที่ : Where you come from?
ในที่นี้ เจ้าหน้าที่หมายถึง แกมาจากสถานีไหน


พี่อ้อ : ( ตอบกลับไปด้วยความเคยชินอย่างรวดเร็ว ) We're from Thailand.


ต้า : ใช่เหรอพี่อ้อ ( พร้อมกับหันไปตอบใหม่ ) Town hall. We're from Town hall.


เจ้าหน้าที่ : ok. Here is your ticket and I'm from Australia.
( พร้อมกับยิ้มแบบที่เราคิดว่า ควรจะจากไปให้เร็วที่สุด )


ขากลับ ดันเจอกันอีก เจ้าหน้าที่คนเดิมยังอยู่ แถมยักคิ้วหลิ่วตาให้อีก จะย้ำให้อายทำไมเนี่ย >_<