...เดี่ยว...

21 มีนาคม 2010

วันนี้ที่รอคอย

วันที่เรามีนัดกับชายจมูกโต

บ่ายโมงตรง เราก็พร้อมอยู่หน้าโรงละคร State Theatre

โรงละครเก่าแก่ที่มีอายุมากกว่า 80 ปี

ใครผ่านไปมาแถวนั้น จะเห็นเด็กไทยหัวไม่ดำ (เพราะทำสีผม)

ตาไม่ดำ ( เพราะใส่คอนแทคสี) เต็มถนนไปหมด





บ่ายโมงห้านาที ก็เปิดให้เข้าไปด้านใน

ก่อนเข้าไป มี staff คอยตะโกนบอกให้ใครก็ตามที่นำกล้องมาด้วย

กรุณาฝากกล้องไว้ที่ห้องด้านหน้า เพราะด้านในงดถ่ายภาพ

เราไม่ได้เอากล้องไป เพราะรู้อยู่แล้วว่าเค้าไม่อนุญาติให้ถ่าย



พอเข้าไป ได้ที่นั่งเรียบร้อยตามตั๋วระบุ ก็รอเวลา

ปกติ เวลาดูโชว์ที่นี่ ( หมายถึงโชว์ของต่างชาติ )

ทุกอย่างตรงเวลา มีระเบียบเรียบร้อยตามกฏกติกาและมารยาท

ราคาที่จ่ายสำหรับเช่าสถานที่ต่าง ๆ ก็จะมีเวลาที่แน่นอน

staff ก็มีเวลาการทำงานของเค้า ไม่ได้จ้างกันทั้งวี่ทั้งวัน

ถึงเวลาปุ๊บ ปิดโรงละคร ไม่มีมาแถมมาคอย


แต่... คนไทยหน่ะรึ จะทำ





จากประสบการณ์การดูเดี่ยว 7 ครั้งที่แล้ว

ทำให้คาดเดาได้ว่า เดี่ยว 8 ครั้งนี้ คงไม่ต่างกัน

แล้วก็เป็นไปอย่างที่คาดการณ์ไว้

บ่ายโมงจะครึ่งแล้ว ยังไม่เริ่มแสดง

คนยังคงเดินเข้า เดินออกกันอย่างต่อเนื่อง

ตั๋วก็ระบุไว้ชัดเจนว่าเริ่มโชว์ บ่ายโมง

บ่ายกว่า เพิ่งจะเดินเข้ามากัน

ถ้าเป็นที่เมืองไทย ก็คงพออ้างได้ว่า รถติด น้ำท่วม ติดม๊อบ ฯลฯ

แต่ที่นี่ เหตุผลหาได้ยากในการอ้างเรื่องไม่ตรงต่อเวลา






บ่ายโมงครึ่ง เสียงพี่ปั่นซึ่งเป็น guest ดังขึ้น

ด้วยการร้องเพลงสรรเสริญพระบารมี

คนไทยทุกคนพร้อมใจกันยืนตรง ถวายความเคารพ

ให้ความรู้สึกที่ดีไม่น้อย นานเท่าไหร่แล้ว ที่ไม่ได้ทำแบบนี้

staff ที่ยืนอยู่ตามจุดต่าง ๆ คงงงไปเหมือนกัน

ว่าเกิดอะไรขึ้นหนอ ก่อนเพลงจะดังยังวุ่นวายอยู่เลย



จบโชว์ของพี่ปั่นไปด้วยความรู้สึกสบาย ๆ ชิล ๆ

กับเพลงหวาน ๆ เสียงเพราะ ๆ






บ่ายสองโมงตรง พี่โน๊ตพร้อมทอล์ค

ในขณะที่มีบางคน เพิ่งมาถึง... เฮ้อ

การเดินเข้า ๆ ออก ๆ กันตลอดเวลาที่กำลังแสดง

มันรบกวนสมาธิทั้งคนฟังและคนพูดเค้า ไม่รู้รึไง




อีกหนึ่งสิ่ง ที่ห้ามได้ยากสำหรับคนไทย

คือห้ามสิ่งไหน ขอทำสิ่งนั้น

ยิ่งถ้าแอบทำได้สำเร็จ จะรู้สึกภาคภูมิใจมาก

เค้าบอกไว้ว่าห้ามถ่ายรูป ห้ามบันทึกภาพ

ก็ยังจะมีหลายๆ คน ถ่ายรูปจากโทรศัพท์มือถือกันอย่างไม่รู้สึกรู้สา

staff ก็ต้องคอยเดินไปเตือนเป็นระยะ ๆ

น่าชื่นใจในพฤติกรรมยิ่งนัก





จำได้ว่าเมื่อเดี่ยว 7 ขณะที่โชว์อยู่ มีแสงแฟลชเกิดขึ้นเป็นระยะ ๆ

จนพี่โน๊ตออกปากแซวไปว่า


เค้าบอกไม่ให้ถ่ายรูป ก็ยังจะถ่ายกันอีก



อีกหนึ่งสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเดี่ยว 7 และครั้งนี้ก็ไม่พลาด

คือการพาเด็กเล็ก ๆ ( มาก ) จนถึงขั้นเด็กอ่อน มาดู

ก็อยากจะเข้าใจ แต่บางที เด็กเล็กมากเกินไป ก็ยากที่จะควบคุม

ร้องไห้งอแง ทำให้การแสดงชะงักไปซะหลายหน

เจออุดมแซวแกมด่าไปหลายรอบ







อุดมทำการบ้านมาดี มุขต่าง ๆ เรื่องที่พูด ทำให้หัวเราะได้เรื่อย ๆ

แซวเรื่องราวชีวิตเด็กไทยที่นี่ และประเทศต่าง ๆ ที่ไปมา

หลาย ๆ เรื่อง คิดว่าน่าจะต่างจากการแสดงที่เมืองไทย

ยกเว้น การเมือง และอาร์ทตัวพ่อ ตัวแม่





บ่ายสี่โมง ห้านาที

การแสดงจบลงพร้อมความรู้สึก เพลิดเพลิน อิ่มเอม

บ๊ายบาย อุดม แต้พานิช

ขอบคุณที่ข้ามฟ้ามาสร้างเสียงหัวเราะให้คนไทยในต่างแดน