เลขสามแล้วจ๊า

ปีนี้ เข้าสู่เลข 3 กันแล้วน๊า
30 กับ 3 ขวบ

เซอร์ไพรส์วันเกิดของสองสาวปีนี้ ยังคงเป็นความคิดของพี่อ้อเหมือนเดิม ยังจำได้ว่าปีที่แล้ว เราร่วมหัวกันทำอุ๊น้ำตาไหลกันเลยทีเดียว


ปีนี้อุ๊บอกว่า รู้แกวแล้ว รับรองไม่มีร้องซะให้ยาก



ปีนี้พี่อ้อมีคอนเซปต์เลข 3
เลยจัดให้มีของขวัญทั้งหมด 33 ชิ้น ( เอาอายุสองสาวมารวมกัน ) โดยจะหาซื้อของขวัญเล็กๆน้อยๆ ที่อุ๊และก้นดำชอบมาห่อใส่กล่องไว้ แล้วจะตั้งกองให้ดูสุมๆ เยอะๆ เหมือนภูเขาของขวัญกองย่อมๆ



แต่จะมีของขวัญอยู่ชิ้นนึงที่ต้าเตรียมไว้แล้ว และตั้งใจว่าจะให้อุ๊



ส่วนเค้ก ปีนี้เราจะไม่มีเค้ก เพราะเบื่อแล้ว เราเลยเปลี่ยนจากเค้กเป็นโดนัทของ krispy cream ที่อุ๊โปรดปรานแทน จะเอามาเรียงต่อๆกันให้เป็นชั้นๆ แต่มีข้อจำกัดที่ 1 โหล ( ก็นะ ราคาหลายตังค์อยู่ )




ระหว่างที่ยังไม่ถึงวันเกิด เราก็ทยอยซื้อของขวัญไปเรื่อยๆ โดยที่พี่อ้อจะเลือกของที่เป็นของก้นดำซะเป็นส่วนใหญ่ จนต้าต้องคอยเบรคว่าซื้อของอุ๊มั่งจิ มีแต่ของก้นดำ
ปกติพี่ก็ซื้อของเล่นให้ชีบ่อยอยู่แล้วนะ ( ป้าต้าเชื่อว่าของเล่นที่ก้นดำมีอยู่ทั้งหมด 70% มาจากป้าอ้อแหงมๆ )


พี่อ้อบอกว่า ซื้อให้ลูกก็เหมือนซื้อให้แม่นั่นแหล่ะน่า



ปีนี้ วันเกิดของอุ๊ ตรงกับวันพฤหัส ( 11 June ) ส่วนของก้นดำ ตรงกับวันเสาร์ ( 13 June )
เราเลยตกลงกันว่า จะปาร์ตี้กันในวันเสาร์ละกัน



คืนวันพุธ เราก็เริ่มทยอยห่อของขวัญบางส่วนที่หากล่องใส่ได้ เหลืออีกบางส่วนที่ต้องหากล่องใส่เพิ่ม ระหว่างนี้ เราพยายามเลี่ยง ไม่ให้อุ๊ขึ้นมาบนห้องกันสุดฤทธิ์ ด้วยความที่ไม่รู้จะเอาของขวัญทั้งหมดไปซ่อนไว้ที่ไหนดี ( ก็ห้องใหญ่โตซะขนาดนี้ )





คืนวันพฤหัสฯ โทรไปร้องเพลง อธิษฐาน ของ นัท ให้อุ๊ฟัง สองคนช่วยกันดำน้ำกันสุดชีวิต
( อุ๊บอก ฟังไม่รู้เรื่อง )








เมนูวันเสาร์
พี่อ้อเสนอ ยำปลาทอดสมุนไพร
อุ๊อยากกิน ยำซีฟู๊ด
ต้าเลยจัดไป 3 อย่าง
ยำปลาทอดสมุนไพร
ยำซีฟู๊ด
แถมท้ายด้วย salt&peper squid

ส่วนอุ๊ ทำเกาหลาลูกชิ้น หมูสับมาเสริม
ของก้นดำเป็นบะหมี่น้ำ




ระหว่างที่ต้าทำกับข้าว พี่อ้อก็จัดการกับเรื่องกองของขวัญ ตอนแรกพี่อ้อกะจะให้อุ๊เปิดห้องมา ก็เห็นกองของขวัญเลย แต่ต้าอยากให้อุ๊เห็นทีหลัง พี่อ้อเลยเอาผ้ามาคลุมไว้ แล้วเอาลังมาครอบโดนัทวันเกิดไว้ด้านใน โดยต้าแอบเบี่ยงเบนความสนใจอุ๊ ว่าของขวัญปีนี้เป็นตุ๊กตาหมีตัวโตของก้นดำ เลยต้องเอาผ้าคลุมไว้ก่อน




ห้าโมงสี่สิบห้า
อุ๊และก้นดำ ก็มาถึงห้องเรา
วันนี้ก้นดำมาในคอนเซปต์ Pinky girl อุ๊บอกว่า ชีเลือกชุดเอง เลือกไว้ตั้งแต่เมื่อคืน และร่ำร้องจะใส่นอนให้ได้ ใส่ไปได้สักพัก ชีร้อง คาน ๆ
( ก็มันไม่ใช่ชุดนอนนี่ลูก )



อุ๊มาพร้อมกับความหิว หิ้วท้องกะมากินยำซีฟู๊ดเต็มที่ ส่วนก้นดำมาพร้อมกับความง่วง เพราะวันนี้ชีไม่ยอมนอน มีเวลาท๊างวันไม่ยอมนอน เพิ่งมารู้สึกอยากนอนเอาตอนห้าโมงเย็น
( หลัง ๆ นี่ ความรู้สึกช้าตล๊อด )
พอมาถึง ชีเลยงอแง ร้องจะ กะบ้าน (กลับบ้าน) ตลอด



อุ๊เห็นกองของขวัญที่คลุมผ้าไว้






















"เหมือนหลุมฮวงซุ้ยเลยพี่"


"…."
















หลังจากจัดการอาหารทั้งหมดด้วยความรวดเร็ว ก็มาถึงช่วงเวลาสำคัญ
อุ๊ถลกผ้าคลุมออก ก็ได้เจอกับสิ่งนี้






















แล้วภารกิจการแกะห่อของขวัญก็เริ่มต้น
โดยมีก้นดำวุ่ยวายอยู่ใกล้ ๆ

























กล่องแรกเปิดมาเจอ ชอคกาจุ๊บ 3 อัน

โอ้โห ถูกใจก้นดำสุด ๆ เอากล่องไปกอดไว้ไม่ยอมปล่อยเลยทีเดียว





































































ที่เหลือก็เป็นพวกของเล่นเสริมทักษะเด็กหน้าบ้านๆ แบบก้นดำ สลับกับของชอบของอุ๊









































































แกะไปจนถึงกล่องสุดท้าย อุ๊ก็เห็นว่ามีสิ่งนี้อยู่ในลัง
























วันนี้ป้าอ้อชวนฝ้ายกับสามี ( เพื่อนข้างห้อง ) มาร่วมแจมกับเราด้วย ปีนี้เลยมีโดนัทวันเกิด กับเค้กก้อนโตจากฝ้ายและสามี ให้เป่า

ระหว่างที่หม่ำเค้ก+โดนัท ต้าก็ถามอุ๊ว่า ได้นับหรือเปล่า ว่าของขวัญครบ 33 ชิ้นรึป่าว



"ไม่ได้นับอ่ะพี่ ทำไมเหรอ ถ้าเกิน พี่จะยึดคืนรึ?"


ต้าเลยต้องเฉลย ว่ามันมีแค่ 32 ชิ้น ส่วนชิ้นที่ 33 อยู่นี่จ๊า







.
.
.
































..........







น้องกีตาร์ ( ก้นดำของป้า )




ป้าเห็นหนูครั้งแรกเมื่อตอนที่หนูยังอายุได้แค่ 2 เดือน จนถึงวันนี้หนู 3 ขวบแล้ว ป้าไม่เคยได้เห็นพัฒนาการ(ด้านมืด) ของเด็กคนไหนใกล้ชิดและสนิทสนมมากเท่านี้มาก่อน

มันทำให้เราผูกพันกันมากกว่าหลานจริงๆ ของป้าซะอีก

ป้าอ้อเล่าให้ฟังว่า วันที่หนูคลอด ป้าอ้อกับเพื่อนไปเยี่ยมหนูกับแม่ที่โรงพยาบาล ป๋าหนูไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนแม่ เพราะต้องไปทำงาน ป้าอ้อบอกว่า หนูร้องเสียงดังลั่นโรงพยาบาลเลย
แถมร้องแบบ non stop ร้องแบบไม่คิดว่าจะเหนื่อย ร้องมันตลอดเวลา


ป้าอ้อพูดเสมอว่า ยังจำวันที่ หนูลุกขึ้นนั่งได้เองเป็นครั้งแรกได้อยู่เลย นอน ๆ อยู่ดีดี ก็ลุกดึ๋งขึ้นมานั่งเฉยเลย


แต่สำหรับป้าต้า ป้าจำวันที่หนูเริ่มเดินได้ แค่สองก้าวที่หนูเดิน ป้า ๆ ดีใจกันซะยกใหญ่ ( จะได้ไม่ต้องอุ้มมันแร้ววว )


จากนั้น ป้า ๆ ก็ตามลุ้นกันเรื่อยมา ถึงพัฒนาการของหนู เมื่อไหร่จะเดิน เมื่อไหร่จะพูด
ยิ่งแม่ของหนู ออกแนววิตกจริตเป็นพัก ๆ ช่วงไหนแม่ไปได้ยินได้ฟังอะไรมา ก็จะกริ๊งกร๊างมาปรึกษา ว่าหนูผิดปกติหรือเปล่า ทำไมเด็กคนอื่นเข้าไปถึงไหนๆกันแล้ว


เพื่อน ๆรุ่นเดียวกับหนู ที่แม่หนูรู้จักใน diaryclub เค้ามีพัฒนาการกันพรวด ๆ
ป้าต้ากับป้าอ้อก็ปลอบใจกันไปตามวาระ ให้โอกาสเด็กสองภาษากันนานนิ๊สนึง


ล่าสุด ป๊ะป๋าของหนู ปลอบใจแม่หนูว่า ลูกของพี่ที่รู้จัก สองขวบแล้ว เพิ่งหัดเดินเอ๊งงง
(ช่วยได้เยอะเลยป๋า)


สิ่งเดียวที่ก้นดำมีมากกว่าเด็กวัยเดียวกันคือ รูปร่างของชี แม่อุ๊เลี้ยงดีเกินฐานะทางบ้านมาก ๆ
ตัวใหญ่กว่าใครเพื่อน


ก้นดำของป้า ปีนี้หนูโตเป็นสาวแล้ว (เวอร์ไปอิป้า) ป้าอยากให้หนูโตขึ้นมาเป็นเด็กดีของป๋าและแม่ อยากให้หนูรักแม่มาก ๆ แม่หนูต้องใช้ความอดทนสูงแค่ไหนรู้มั้ย ในการดูแลเด็กไฮเปอร์อย่างหนู


การเลี้ยงดูเด็กคนนึงในสถานที่ ที่มันไม่ใช่บ้านเรา แถมไม่มีคุณตาคุณยายคอยช่วยเหลือหรือให้คำปรึกษา มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะลูก


แม่หนูต้องเรียนรู้ทุกอย่างด้วยตัวเอง พยายามหาสิ่งที่ดีที่สุดให้หนู เท่าที่จะทำได้ แม่หนูบอกว่า ไม่อยากให้หนูโตเลย แม่กลัว กลัวโตขึ้นแล้วหนูจะแรด (เอิ๊กกก) กลัวเป็นแบบวัยรุ่นที่นี่
กลัวติดแฟน กลัวเสียคน กลัวสารพัดสารเพ


แม่หนูเคยบอกว่า ถ้าโตขึ้น แล้วหนูจะกลายเป็นแบบป้า ๆ แม่จะไม่ว่าเลย แต่ถ้าจะให้ดี เป็นดี้ ดีกว่าทอมนะลูก ดูน่าจะสบายกว่า 555 ( งั้นรึ )


บล็อกทั้งหลายที่ป้าเขียนเกี่ยวกับหนู ป้าจะเก็บไว้ให้หนูอ่านตอนโตนะจ๊ะ เผื่อว่ามีช่วงไหนที่หนูพอจะจำได้บ้าง แล้วเกิดอยากจะแก้ต่างให้ตัวเอง จะได้เถียงป้าได้ ซึ่งตอนนั้นป้าคงเถียงหนูไม่ทันแร่ะ ^ ^































สองภาพนี้เป็นวันที่แม่อุ๊เอาเค้กไปให้หนูเป่ากับเพื่อนๆ ที่โรงเรียน
























น้องอุ๊





3 ปีแล้วน๊า ที่เราได้ฉลองวันเกิดร่วมกัน

อุ๊ก็เหมือนก้นดำ เป็นอีกคนที่พี่สนิทและผูกพันกันมาก ซะจนเหมือนอุ๊เป็นคนในครอบครัว เป็นน้องสาวของพี่ไปแล้ว (แม้ว่าเราจะไม่ได้ปิ๊งกันในครั้งแรกที่เจอก็ตาม)


เราต่างก็เป็นประเภท รักนะแต่ไม่แสดงออก
เราไม่เคยหวานใส่กัน ไม่เคยพูดเรื่องความรู้สึกต่อกัน ( ออกแนวฮาใส่กันซะมากกว่า )


แต่พี่และพี่อ้อก็รู้ว่าอุ๊มีความรักและหวังดีกับพี่ ๆ เสมอมา คอยดูแลสารทุกข์สุขดิบกันมาตลอด ในยามที่เราอยู่ต่างถิ่นกันแบบนี้


และพี่ก็หวังให้มิตรภาพของเรา คงอยู่อย่างนี้ไปจนก้นดำโตเลย


ที่ผ่านมา สิ่งใดก็ตามที่พี่ทำให้อุ๊ไม่สบอารมณ์ไปบ้าง ก็อย่าถือสาพี่เลยนะ พี่มันก็ปี๊ดป๊าดไปตามเรื่อง ( อุ๊บอก ตรูเริ่มชินแร่ะ )


จะให้มาพูด มาอวยอะไรกันแบบนี้ต่อหน้า ก็จะล่มซะเปล่า ๆ เลยขออาศัยบล็อกหน้านี้ส่งความรู้สึกไปแทนละกัน


ชีวิตที่นี่ อย่างที่เรารู้ ๆ กันอยู่ เราต้องใช้ความอดทนอย่างมากมาย ท้อแท้ เหน็ดเหนื่อย อยากกลับบ้านกันก็หลายหน


แต่ด้วยเหตุและผล หลากหลายข้อเหลือเกิน ที่ทำให้เราต้องดิ้นรนกันต่อไป




พี่ขอให้อุ๊มีจิตใจที่แข็งแรง พร้อมจะสู้กับทุกสถานการณ์ในอนาคต ไม่ว่าจะเจอกับอะไรก็ตามแต่ ขอให้อุ๊และครอบครัวผ่านมันไปได้ด้วยดี มีสุขภาพที่ดี ความรักที่ดี และเจอะเจอแต่คนดีดีนะจ๊ะ


ขอพระองค์ ทรงอยู่คู่กับอุ๊ตลอดไป

God bless you



Lot of love

oxoxox


P'aor & P'tar



.....